1- همه چیز چون بسیار شود خوار و ارزان گردد ، مگر علم و دانش كه هر چه بیشتر شود عزیزتر باشد.

2- جامعه وقتی فرزانگی و سعادت می یابد كه خواندن ، كار روزانه اش باشد.

3- كتاب معلمی است كه بدون عصا و تازیانه ما را تربیت می كند.

4- كتابِ خوب در حكم رفیق خوب است.

5- كوشش برای كسب دانش نخستین و یگانه پایه ی فضیلت است.

6- همه ی اندیشه و گفتار و كردار نیك نتیجه علم و معرفت است و همه ی اندیشه و گفتار و كردار زشت ثمره نادانی.

7- اطاقِ بدون كتاب مانند جسم بی روح است.

8- اگر مادر نباشد جسم انسان ساخته نمی شود واگر كتاب نباشد روح بشر پرورش نمی یابد.

9- بعد از كتب آسمانی شریف ترین و مفیدترین كتاب ها بیوگرافی و شرح حال است.

10-بهترین كتاب آن كتابی است كه انسان را به تفكر وادارد و الا به درد پاره كردن هم نمی خورد.

11-جهان كتابی بسیارعالی است ولی كسی كه خواندن نمی داند فایده ای از محتوای آن بر نتواند گرفت.

12-چند دقیقه یا چند ساعت از وقت را با مطالعه گذرانیدن یكی از بزرگترین لذایذ روحی انسان است.

13-خواندن، انسان را كامل می كند و سخنرانی و گفتگوی او را حضور ذهن و سرعت انتقال می دهد.

14-كتاب برای جوانان راهنمایی است كه آنها را به سوی شرافت و فضیلت می كشاند.

15-مطالعه ی كتاب یعنی تبدیل ساعت های ملامت بار به ساعات لذتبخش .

بـــــا اشــــك هــــاش دفـــتــر خــود را نــمــور كرد

در خـــــــود تــــمـــام مـــرثــیــه هـــا را مـــرور كرد

ذهـــنـــش ز روضـــه هـــای مــجــســم عـبور كرد

شــــاعــــر بـــســـاط ســیــنـه زدن را كه جور كرد

احــــســــاس كــــرد از هــمــه عـالـم جدا شده ست

در بــــیـــت هــــاش مـجـلـس مــاتم به پا شده ست

در اوج روضـــه خــوب دلــــش را كـــه غــم گرفت

وقــتـــی كـــه مــیــز و دفـتــر و خـودكار دم گرفت

وقـــتــش رســیــده بـــود بــه دستش قلم گرفت

مــثــل هـمـیـشـه رخـصـتـی از مـحتـشـم گرفت

باز این چه شورش است كه در جان “واژه” هاست

شـــاعــر شكست خورده ی طوفان “واژه” هاست

بـــی اخــتــیـــار شــد قـلـمـش را رهــا گذاشت

دســتـــی ز غــیــب قـــافـیـه را كــربـلا گذاشت

یــك بــیــت بــعــد، واژه ی لب تشنه را گذاشت

تـــن را جـــدا گــذاشــت و ســر را جدا گذاشت

حـــــس كــــرد پـــا بـــه پـــاش جــهــان گریه می كند

دارد غـــــروب فـــــرشـــچــــیـــــان گـــــریـه مــی كند

بـــا ایـــن زبــــان چـگــونــه بـگـویم چه ها كشید

بــر روی خـــاك وخـــون بــدنـــی را رهــــا كشید

او را چــنـــان فــنـــای خــــدا، بـــی ریـــا كـشید

حــتــی بـــراش جــای كـــفـــن؛ بـــوریـــا كشید

در خــــون كـــشـــیــد قــــافــــیـــه هــــا را، حـروف را

از بــــس كــــه گـــریــــه كــــــرد تـــمــام لـــهـــوف را

امـــــــا در اوج روضــــه كـــم آورد و رنــــگ باخت

بــــالــا گــرفــت كـــار و سـپـس آسمـان گداخت

ایـــن بــنـــد را جـــدای هــمـه روی نیزه ساخت

خــورشــیــد ســر بـریــده غروبی نمی شناخت

بــــر اوج نـــیــــزه ی گـــرم، طـــلــوعــی دوبــــاره بود

او كـــهـــكــــشـــان روشـــن هــفـــده ســتـــــاره بود

خـــون جـــای واژه بـــر لــبــش آورد و بــعــد از آن

پــیــشــانــیــش پـــر از عــرقِ ســرد و بـعـد از آن

خــــود را مـیـان مــعــركــه حــس كـرد و بعد از آن

شـــــاعر بـــریـــد و تـــاب نــیـــاورد و بــعـــد از آن…

در خـــلــســـه ای عــمـیـق خــودش بــود و هیچ كس

شـــــاعــــر كـــنــــار دفـــتـــرش افـــتـــاد از نـــفـــس…

(سید حمید رضا برقعی)