بـــــا اشــــك هــــاش دفـــتــر خــود را نــمــور كرد

در خـــــــود تــــمـــام مـــرثــیــه هـــا را مـــرور كرد

ذهـــنـــش ز روضـــه هـــای مــجــســم عـبور كرد

شــــاعــــر بـــســـاط ســیــنـه زدن را كه جور كرد

احــــســــاس كــــرد از هــمــه عـالـم جدا شده ست

در بــــیـــت هــــاش مـجـلـس مــاتم به پا شده ست

در اوج روضـــه خــوب دلــــش را كـــه غــم گرفت

وقــتـــی كـــه مــیــز و دفـتــر و خـودكار دم گرفت

وقـــتــش رســیــده بـــود بــه دستش قلم گرفت

مــثــل هـمـیـشـه رخـصـتـی از مـحتـشـم گرفت

باز این چه شورش است كه در جان “واژه” هاست

شـــاعــر شكست خورده ی طوفان “واژه” هاست

بـــی اخــتــیـــار شــد قـلـمـش را رهــا گذاشت

دســتـــی ز غــیــب قـــافـیـه را كــربـلا گذاشت

یــك بــیــت بــعــد، واژه ی لب تشنه را گذاشت

تـــن را جـــدا گــذاشــت و ســر را جدا گذاشت

حـــــس كــــرد پـــا بـــه پـــاش جــهــان گریه می كند

دارد غـــــروب فـــــرشـــچــــیـــــان گـــــریـه مــی كند

بـــا ایـــن زبــــان چـگــونــه بـگـویم چه ها كشید

بــر روی خـــاك وخـــون بــدنـــی را رهــــا كشید

او را چــنـــان فــنـــای خــــدا، بـــی ریـــا كـشید

حــتــی بـــراش جــای كـــفـــن؛ بـــوریـــا كشید

در خــــون كـــشـــیــد قــــافــــیـــه هــــا را، حـروف را

از بــــس كــــه گـــریــــه كــــــرد تـــمــام لـــهـــوف را

امـــــــا در اوج روضــــه كـــم آورد و رنــــگ باخت

بــــالــا گــرفــت كـــار و سـپـس آسمـان گداخت

ایـــن بــنـــد را جـــدای هــمـه روی نیزه ساخت

خــورشــیــد ســر بـریــده غروبی نمی شناخت

بــــر اوج نـــیــــزه ی گـــرم، طـــلــوعــی دوبــــاره بود

او كـــهـــكــــشـــان روشـــن هــفـــده ســتـــــاره بود

خـــون جـــای واژه بـــر لــبــش آورد و بــعــد از آن

پــیــشــانــیــش پـــر از عــرقِ ســرد و بـعـد از آن

خــــود را مـیـان مــعــركــه حــس كـرد و بعد از آن

شـــــاعر بـــریـــد و تـــاب نــیـــاورد و بــعـــد از آن…

در خـــلــســـه ای عــمـیـق خــودش بــود و هیچ كس

شـــــاعــــر كـــنــــار دفـــتـــرش افـــتـــاد از نـــفـــس…

(سید حمید رضا برقعی)